آقا مصطفی خمینی در کنار امام (ره) در ورود به شهر نجف در سال ۱۳۴۴

او آقازاده نبود

حضرت آیت‌الله خامنه‌ای درباره شخصیت جامع‌الاطراف آقامصطفی می‌فرماید: بنده ایشان را به عنوان یک چهره برجسته حوزه علمیه قم از سال‌ها قبل می‌شناختم. اخلاق خاص او در رابطه با امام (ره) و حفظ جنبه تساوی با دیگر مردم در آن روزها در حوزه معروف بود. همه می‌گفتند که حاج آقا مصطفی خمینی (ره) در منزل امام به گونه‌ای رفتار می‌کند که با هیچ یک از مراجعین فرقی ندارد و واقعیت هم همین بود، هرگز انتساب به امام (ره) و با نام ایشان برای او وسیله‌ای محسوب نمی‌شد.(۱)

آقا مصطفی در کنار امام (ره) و برادرش مرحوم سیداحمد در دهه ۳۰

توصیف حاج احمد از برادرش: تو آن طرف جوی و ما این طرف

مرحوم حجت‌الاسلام سید احمد خمینی نیز این گونه از برادرش می‌گوید:‌ آنچه که من در برادرم دیدم و آن را در کمتر کسی یافتم، صراحت لهجه ایشان بود. به این معنا که حاج آقا مصطفی (ره) در مسائل اسلامی به هیچ‌وجه با کسی تعارف نداشت و خیلی صریح صحبت می‌کرد. مثلاً در طول مبارزات ١۶ ـ ١۵ ساله امام (ره) از سال ١٣۴٢ کسی را اگر می‌دید که زمانی رفیقش بوده و از راه راست منحرف شده و با دستگاه همکاری می‌کند یا سکوت کرده است، صریحاً به او می‌گفتند من دیگر نمی‌توانم با تو باشم، تو آن طرف جوی و ما این طرف.(۲) 

برتری‌هایی که حاج آقای مصطفی داشت

همچنین آیت‌الله محمدمهدی شب‌زنده‌دار از اساتید اخلاق بیان می‌کند: منتها چیزی که در مورد حاج آقا مصطفی در مورد ولایت فقیه نسبت به سابقین هست، اصلاً ایشان مسأله ولایت فقیه را امر نظری نمی‌داند، می‌گوید: بدیهی است. امر واضح و ضروری است. هرکسی اسلام را ببیند و تشریعات اسلام را در جهات مختلف توجه کند این جزم را پیدا می‌کند که این اسلام بدون حکومت نمی‌شود.

آقامصطفی در کنار امام (ره) در یکی از جشن‌های آزادی امام از حبس در سال ۱۳۴۳

وقتی حاج مصطفی واقعه ۱۵ خرداد ۴۲ را مدیریت کرد

شاید مدیریت و راهبری سید مصطفی در واقعه ۱۵ خردادماه سال ۱۳۴۲ را بتوان یکی از مهم‌ترین روزهای مبارزاتی این فرزند خلف امام دانست. چرا که این مجتهد شهید در آن زمان پس از دستگیری امام خمینی (ره) با حضور در صحن حرم حضرت معصومه (س) و گردآمدن مبارزان در کنارش، کار بزرگ و شجاعانه‌ای انجام داد و توانست حرکت مردم را هدایت کند. با این وجود، روایت مکتوب سید مصطفی درباره آنچه در شهر مقدس قم در ۱۵ خردادماه سال ۱۳۴۲ گذشته است، می‌تواند به خوبی این بعد شخصیتی او را نمایان سازد: اینجانب به فراز منبر رفتم. روز عجیبی بود، روزی بسیار شگفت‌انگیز بود، هر مردی انگار بهترین عزیز خود را از دست داده بود، هر زنی گویی بهترین جوان ناکام خود را در شعله آتش می‌دید. نمی‌‌توانم بگویم که چه روزی بود. تمام دکاکین بسته، مردم گرسنه، هوای گرم تابستان، چنان جمعیت در هم فشرده شدند که من فکر کردم الآن ممکن است چند صد نفر تلف شوند. از این رو جمعیت را به خارج صحن سوق دادم که از جهتی از خطر نجات پیدا کنند و از جهتی بر اُبهت قضیه افزوده شود و بلکه دست ظالم کوتاه شود. غافل از آنکه قوای مسلح در نزدیکی قم در کمین جمعیت است. (۳)

منابع:

۱ـ بیانات مقام معظم رهبری اول آبان ماه سال ۱۳۶۸؛ یادها و یادمان‌ها.
۲ـ مصاحبه مرحوم حجت‌الاسلام سیداحمد خمینی ۲۶ مهرماه سال ۱۳۵۹،یادها و یادمان‌ها.
۳ـ فصلنامه تخصصی پانزده خرداد، ش۵۵، بهار۱۳۹۷.

پایان پیام/