به گزارش فائزون؛ سیزدهم رجب، گستره گیتی میزبان قدوم مبارک طفلی می‌شود که با گذشت قرن‌ها، تاریخ نظیرش را به خود ندیده است. «علی» آمد تا منش و سیره سبک زندگی خانوادگی، اجتماعی، سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و... او برای همه مردان مرد و انسان‌های وارسته، الگویی بی‌نظیر باشد. او آمد تا آب زلال و پاک الهی برکویر تشنه عدالت، بارور شود.
در تقویم کشورم سالروز تولد حضرت علی ابن ابی طالب (ع)، «روز پدر» نامیده شد تا یادی شود از رشادت پدرانی که میراث‌دار آزادگی، عدالت‌خواهی، شجاعت و تقوای مردی از تبار شرافت باشند. مردان مردی که با بصیرت و آگاهی در مقطعی از تاریخ این سرزمین، رفتن را به ماندن و در جا زدن ترجیح دادند و «یا علی» گویان در وادی عشق و ایثار گام نهادند و درس عشقی را که در مکتب اهل‌بیت (ع) آموخته بودند، در آزمون ایثار و شهادت به‌خوبی پس دادند.
تاریخ کهن سرزمینم، سرشار است از قصه پهلوانی‌ها، دلاوری‌ها، رشادت‌ها و شجاعت‌های مردان مردی که هیچ‌گاه از زیر بار سنگین حوادث شانه خالی نکردند. پیروزی انقلاب اسلامی ایران آغاز خروشی ناباورانه در سرنوشت این خاک است که قطرات خون شهدا جاودانهاش می‌سازد و شهدای انقلاب اسلامی و دفاع مقدس با نثار خون خود، باعث تثبیت این نظام مقدس و انتقال آن به اقصی‌نقاط جهان شدند.
این روز‌ها یادی کنیم از جوانانی که طعم شیرین پدر بودن را نچشیده بودند و از پرچین بلند دبستان، مدرسه و دبیرستان گذشتند و از میان آن‌هم جزوه، خط درست مسیر زندگی یافتند و دنبال کردند.
برای پدرانی که شاید یک دل سیر نوزاد تازه متولد شده خود را نگاه نکرده بودند، باور کردن این مسیر کار سختی نیست؛ فقط اراده کردند و به سمت قله‌های سعادت گام برداشتند.
پدرانی که به یادشان می‌نویسیم، همان کسانی هستند که آمربه‌معروف بودند و هرگاه منکری پیش می‌آمد، با زبان هدایتگر خویش نهی می‌کردند. شهادت این گران‌بهاترین گوهر هستی وجودشان را به آغوش کشید و دست‌هایشان را به شجره طیبه‌ای رساند که در طول زندگانی آرزویش را در دل و جان خود داشتند و حالا لبخند شهادت از پشت قاب عکس، چهره‌شان را در خود گرفته است و سال‌هاست که در سکوت مهربانی آرام گرفته‌اند. سال‌هاست که رفته‌اند و هنوز چفیه‌شان را از روی تاقچه خانه برنچیده‌اند و قرآن و تسبیح همان جا کنار عکس شهدا هوای توحید را زمزمه می‌کند.
به یاد پدرانی می‌نویسم که توشه راه‌شان لبریز از ایثار، شجاعت، ایمان و اخلاص بود و وصیت‌نامه‌هایشان را همان روز اول نوشتند و یا شاید هم لحظاتی قبل از شروع عملیاتی سخت، آن‌چه را که با جان و دل باور داشتند بر صفحه کاغذی جاری کردند.
بسیاری از رزمندگان دوران دفاع مقدس در اوج جوانی رهی ۱۰۰ ساله را پیمودند. برخی از آن‌ها کودک شیرخواره‌شان را در گهواره بوسیدند و رفتند و بقایای جسم خاکی‌شان سال‌ها بعد در آغوش همان کودک که در زیر سایه نام بابا قد کشید و درس آزادگی و مردانگی پدر به روزگار بزرگیش رسید؛ جای گرفت.
با گذشت سال‌ها از دفاع مقدس، هنوز عطر و بوی شهادت در روزمرگی روز‌ها جاریست و هر از چند گاهی، در پیشانی نوشت پدرانی کلمه شهادت ثبت می‌شود که فرزندان‌شان باید در سایه نام پدر قد بکشند و خاطرات شیرین لحظات با پدر بودن را در ذهن‌شان مرور کنند.
چه فرزندانی که سال گذشته روز پدر را شادمانه به پدران‌شان تبریک گفتند؛ ولی امسال روز پدر با همه سال‌ها برایشان فرق دارد و دلتنگی‌هایشان را بر سر مزار پدر زمزمه می‌کنند و امسال به جای آغوش پدر، سنگ مزار پدر را به آغوش می‌کشند.
فرزندان شهدای امنیت که مظلومانه مورد هدف تیر کینه ازاذل و اوباشی قرار می‌گیرند که پلیس را مزاحمی برای اهداف پلید خود می‌دانند، داغی بر سینه دارند که سکوت‌شان تمام ماجرا را برایمان بازگو می‌کند.
فرزندان شهدایی که شاید فکرش را هم نمی‌کردند که روز پدر امسال چشم در چشم قاب عکس بابا باشند. چقدر سخت است مرور خاطراتی که بابا بخشی از آن است؛ اما امسال همان بابای قهرمان سهمی از این خاطرات ندارد.
انتهای پیام