به گزارش فائزون در وصیت نامه شهید غلامرضا صوفی عبارت های کلیدی وجود دارد که در ذیل آمده است

آن دﻧﯿﺎ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﭘﺎداش اﻟﻬﯽ را ﻣﯽﮔﯿﺮد، ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ دﻧﯿﺎ زﯾﺒﺎﺗﺮ اﺳﺖ.

اﺑﺮﻗﺪرت ﻫﺎي ﻏﺮب و ﺷﺮق زﺑﻮن، ورﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮد را ﺣﺘﻤﯽ ﻣـﯽ داﻧﻨـﺪ و اﺳـﻼم ﺑـﺮاي اﯾـﺸﺎن ﺧﻄﺮ ﺟﺪي اﺳﺖ.

ﺷﻤﺎﻫﺎ ﻣﺴﻠﺢ ﺷﻮﯾﺪ و ﺑﺮﺧﯿﺰﯾﺪ زﯾﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ.

اي ﺑﺮادران در ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺧﺪﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﯿﺪ، ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺷـﯿﺪ ﮐـﻪ ﺣﯿﻠـﻪ و ﻣﮑـﺮ ﻣﻨﺎﻓﻘﯿﻦ زﯾﺎد اﺳﺖ.

ﺷﻮق ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﺷﺪه، اﻣﯿﺪوارم ﺑﻪ ﻣﻌﺸﻮﻗﻢ ﻣﻮﻻ اﻣﺎم زﻣﺎن (ﻋﺠﻞ ﷲ ﺗﻌﺎﻟﯽ ﻓﺮﺟﻪ اﻟﺸﺮﯾﻒ) ﺑﺮﺳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﮔﺮدم.

ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻫﺎ ﺑﺮوﯾﻢ و زودﺗﺮ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪه ، ﺗﺎ ﻣـﺮدم ﻣـﯿﻬﻦ اﺳـﻼﻣﯽ و ﺳـﺎﯾﺮ ﺑﻼد ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ آزاداﻧﻪ ﺑﻪ زﯾﺎرت آراﻣﮕﺎه اﻣﺎﻣﺎن ﺧﻮدﺷﺎن ﺑﺮوﻧﺪ.

ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ را ﻧﺪارﻧﺪ ﺑﺎﯾﺪ ﺑﺮوﻧﺪ.

ﻧﻨﮓ اﺳﺖ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﮐﻪ آراﻣﮕﺎه ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و ﺳﺎﯾﺮ راﻫﺒﺮان ﺷﯿﻌﻪ در دﺳﺖ اﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﺷﺪ.

ﺷﻬﺎدت ﻓﯿﻀﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑﻪ اﯾﻦ ﻓﯿﺾ ﻧﺎﯾﻞ ﮔﺮدد.

ﭘﺪر ﺟﺎن ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آرزوﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺎدت [ﺑﺮﺳﻢ] و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ اﯾﻮب ﺑﺮﺳﯿﺪ.

ﻏﻼﻣﺮﺿﺎ ﺻﻮﻓﯽ

ﺑﺴﻢ ﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ

«إِﻧﱠﺎ ﻟﻠﱠﻪ وإِﻧﱠﺎ إِﻟَﯿﻪ راﺟِﻌﻮنَ»

«اﻧْﻔﺮُوا ﺧﻔَﺎﻓًﺎ وﺛﻘَﺎﻟًﺎ وﺟﺎﻫﺪوا ﺑِﺄَﻣﻮاﻟﮑُﻢ وأَﻧْﻔُﺴﮑُﻢ ﻓﯽ ﺳﺒِﯿﻞِ اﻟﻠﱠـﻪ ذَ ﻟﮑُـﻢ ﺧَﯿـﺮٌ ﻟَﮑُـﻢ إِنْ ﮐُﻨْـﺘُﻢ ﺗَﻌﻠَﻤﻮنَ». (ﺗﻮﺑﻪ- 41).

«ﺑﺮاي ﺟﻨﮓ ﺑﺎ دﺷﻤﻦ ﺳﺒﮏ ﺑﺎر و ﻣﺠﻬﺰ ﺑﯿﺮون ﺷﻮﯾﺪ و ﺑﻪ اﻣﻮال و ﺟﺎن ﻫـﺎي ﺧـﻮﯾﺶ در راه ﺗﺮوﯾﺞ دﯾﻦ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺟﻬﺎد ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ اﯾﻦ ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ اﺳﺖ اﮔﺮ ﺷﻤﺎ اﺟﺮ آن را ﺑﺪاﻧﯿﺪ».

ﺑﺴﻢﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ

ﺑﺮادران ﻋﺰﯾﺰ دوﺳﺘﺎن اﮔﺮ ﭼﻪ دﻧﯿﺎ زﯾﺒﺎﺳـﺖ و دوﺳـﺖ داﺷـﺘﻨﯽ و اﻧـﺴﺎن را ﻣﺠـﺬوب ﺧـﻮد ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، اﻣﺎ آن دﻧﯿﺎ ﮐﻪ اﻧﺴﺎن ﭘﺎداش اﻟﻬﯽ را ﻣﯽ ﮔﯿﺮد، ﺧﯿﻠﯽ از اﯾﻦ دﻧﯿـﺎ زﯾﺒـﺎﺗﺮ اﺳـﺖ و ﻣـﻦ آﺧﺮت را ﺗﺮﺟﯿﺢ دادم . اﻣﯿﺪوارم ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ در اﻧﺘﺨﺎب ﺧﻮد ﻣﻮﻓﻖ ﺑﺎﺷﯿﺪ. اﻣـﺮوز ﺣﺎﮐﻤﯿـﺖ ﷲ در ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﻣﺎ ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺎﻣﺖ و ﭘﺸﺘﮑﺎر ﻣﺮدان ﻣﺘﻘﯽ ﻫﻤﺮاه ﺑﺎ اﻣﺎﻣﺖ و وﻻﯾﺖ روح ﷲ در اﯾﺮان، اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﻋﺎﺷﻘﺎن، ﺗﺤﻘﻖ ﯾﺎﻓﺘﻪ اﺳﺖ، وﻟﯽ ﺟﻨﺎﯾﺘﮑـﺎران و اﺑﺮﻗـﺪرت ﻫـﺎي ﻏـﺮب و ﺷﺮق زﺑﻮن [ﮐﻪ] ورﺷﮑﺴﺘﮕﯽ ﺧﻮد را ﺣﺘﻤﯽ ﻣﯽ داﻧﻨﺪ و اﺳﻼم ﺑـﺮاي اﯾـﺸﺎن ﺧﻄـﺮ ﺟـﺪي اﺳﺖ و ﻟﺒﻪ ﻣﻮج ﺳﻬﻤﮕﯿﻦ اﻗﯿﺎﻧﻮس ﻗﺮار ﮔﺮﻓﺘﻪ اﻧﺪ، از اﯾﻦ ﻣﻮج ﺑﻪ آن ﻣﻮج ﻣﯽ ﭘﺮﻧﺪ، ﺗـﺎ ﺷـﺎﯾﺪ ﻣﺎﻧﻊ ﭘﯿﺸﺮﻓﺖ اﺳﻼم ﮔﺮدﻧﺪ، ﺑﻪ ﮐﺸﻮرﻣﺎن ﻫﺠﻮم آورده و از آﻧﺠﺎﯾﯽ ﮐﻪ رﯾـﺸﻪ آﻧﻬـﺎ در رﯾـﮓ اﺳﺖ، ﺑﺎ وزش اﻧﺪك و ﺑﺎد ﺳﺮﻧﮕﻮن ﻣﯽ ﺷﻮﻧﺪ. ﭘـﺲ ﺷـﻤﺎﻫﺎ ﻣـﺴﻠﺢ ﺷـﻮﯾﺪ و ﺑﺮﺧﯿﺰﯾـﺪ زﯾـﺮا ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎﺳﺖ. در اﯾﻦ ﺟﺎ ﺷﻌﺮي ﯾﺎدم آﻣﺪ . اﻣﺎ ﻧﻤﯽ داﻧﻢ از ﮐﺪام ﺷﺎﻋﺮ اﺳﺖ ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣـﺎل اﺟﺮ او ﺑﺎ ﺧﺪا. ﺑﺮاي ﺷﻤﺎ ﻋﺰﯾﺰان ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ:

            اﮔـــﺮ ﺟﻬـــﺪ ﮐﻨـــﯽ و ﻋـــﺎزم راه ﺷـــﻮي                     از ﺷـــﯿﺐ و ﻓـــﺮاز آن آﮔـــﺎه ﺷـــﻮي

           ﺑـــﺮ ﻗﻠـــﻪ ﻓـــﺘﺢ ﺑﻨـــﺸﯿﻨﯽ ﺗـــﻮ اﮔـــﺮ                          ﻓﺮﯾـــﺎدﮔﺮ «ﻧـــﺼﺮ ﻣـــﻦ اﷲ» ﺷـــﻮي

                                                                     ****

           اي ﺧﻠﻖ ﺑﻪ ﻫﻮش ﺑﺎش ﮐﻪ ﺧﺎﻣـﺖ ﻧﮑﻨﻨـﺪ                    ﺑــﺎ وﺳﻮﺳـﻪ رﺧﻨـﻪ در ﻣﺮاﻣــﺖ ﻧﮑﻨﻨــﺪ

          اﯾﻦ ﻣـﺪﻋﯿﺎن ﺧﻠـﻖ ، ﻏـﻼم ﺧـﺼﻤﻨﺪ ﻫﻤـﻪ                    ﻫﺸﺪار، ﮐﻪ ﭼﻮن ﺧﻮﯾﺶ ﻏﻼﻣﺖ ﻧﮑﻨﻨـﺪ

  ﭘﺲ اي ﺑﺮادران در ﻫﺮ ﮐﺠﺎ ﮐﻪ ﻫﺴﺘﯿﺪ و ﺑﻪ ﺟﺎﻣﻌﻪ اﺳﻼﻣﯽ ﺧـﺪﻣﺖ ﻣـﯽ ﮐﻨﯿـﺪ ﻣﻮاﻇـﺐ ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﺣﯿﻠﻪ و ﻣﮑﺮ ﻣﻨﺎﻓﻘﯿﻦزﯾﺎد اﺳﺖ.

[وﺻﯿﺖﻧﺎمه اي دﯾﮕﺮ]

ﺑسم ﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ

ﭘﺪر ﺟﺎن ﺳﻼم - ﻣﺮا ﺑﺒﺨﺶ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﺣﻖ ﻓﺮزﻧﺪي را آن ﻃﻮر ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ ﭘـﺪري ﭼـﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ ادا ﻧﻤﺎﯾﻢ و ﺷﻤﺎ ﻣﺎدر ﺟﺎن ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ اﻣﯿﺪوارم در ﻣﻮﻗﻊ ﻋﺒﺎدت ﺑﺮاﯾﻢ ﻃﻠﺐ آﻣـﺮزش ﻧﻤﺎﯾﯽ. از اﯾﻦ ﮐﻪ ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ ﮐﺴﺐ اﺟﺎزه ﻧﻤﺎﯾﻢ ﻋﺬر ﻣﯽ ﺧﻮاﻫﻢ. زﯾﺮا ﺗﺮﺳﯿﺪم ﮐﻪ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﯿﺶ از ﺣﺪ ﺷﻤﺎ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻨﻢ ﮔﺮدد و ﭼﻮن ﯾﮏ ﺷﺐ ﺧﻮاب دﯾـﺪم ﮐـﻪ در ﺣـﺮم ﻣﻄﻬـﺮ ﺳﺮور ﺷﻬﯿﺪان ﻫﺴﺘﻢ و زﯾﺎرت ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻢ و ﺑﺮ ﻣﻈﻠﻮﻣﯿﺖ آن ﺑﺰرﮔﻮار ﮔﺮﯾﻪ ﻣﯽ ﮐﺮدم، ﮐﻪ ﺑﯿﺪارم ﮐﺮدﻧﺪ، از آن ﻣﻮﻗﻊ ﺑﺎرﻫﺎ ﻋﺎزم ﺟﺒﻬﻪ ﺷﺪم، وﻟﯽ ﻣﺴﺎﺋﻠﯽ ﭘﯿﺶ ﻣﯽ آﻣﺪ و ﺑﻪ آرزوﯾﻢ ﻧﻤﯽ رﺳﯿﺪم ﺷﻮق ﻋﺠﯿﺒﯽ در ﻣﻦ ﭘﯿﺪا ﺷـﺪه، اﻣﯿـﺪوارم ﺑـﻪ ﻣﻌـﺸﻮﻗﻢ ﻣـﻮﻻ اﻣـﺎم زﻣـﺎن (ﻋﺠـﻞ ﷲ ﺗﻌـﺎﻟﯽ ﻓﺮﺟﻪ اﻟﺸﺮﯾﻒ) ﺑﺮﺳﻢ و ﺑﻌﺪ ﺷﻬﯿﺪ ﮔﺮدم. زﯾﺮا آنﺟﺎﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮاﯾﻢ ﯾﻘﯿﻦ ﻣﯽﺷـﻮد ﮐـﻪ ﺧـﻮدش ﻣﺮا ﺟﺰء رﻫﺮوان ﺧﻮد ﻣﯽ داﻧﺪ. ﺑﻪ ﺗﻮ اي ﻫﻤﺴﺮم ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﮐﻪ وﻓﺎدارﯾﺖ را ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﻮدي ﺑـﻪ اﺳـﻼم ﻫـﻢ ﺛﺎﺑﺖ ﻧﻤﺎ و ﻫﺮ وﻗﺖ از ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺧﺴﺘﻪ ﺷﺪﯾﺪ و ﮔﺮﻓﺘﺎريﻫﺎ زﯾﺎد ﺷﺪ و درﻫﺎ ﺑـﻪ ﺳـﻮﯾﺖ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪ، ﺑﻪ ﯾﺎد زﯾﻨﺐ (س) و ﮔﺮﻓﺘﺎري ﻫﺎ[ﯾﺶ] ﺑﻌﺪ از ﻇﻬﺮ ﻋﺎﺷﻮرا ﺑﯿﻔﺖ و ﻓـﻮراً ﻗـﺮآن را ﺑﺎز ﮐﻦ و ﺳﻮره اي را ﺗﻼوت ﻧﻤﺎ و ﻃﻠﺐ آﻣﺮزش ﺑﺮاﯾﻢ ﺑﮑﻦ، و ﻣﺎدري ﺧﻮب ﺑﺮاي ﻓﺮزﻧﺪاﻧﺖ ﺑﺎش و آﻧﻬﺎ را ﺗﺮﺑﯿﺖ اﺳﻼﻣﯽ ﻧﻤﺎ، ﺗﺎ ﺑﺎ ﻗﺮآن و اﺳﻼم آﺷﻨﺎ ﺷﻮﻧﺪ . آﻧﻘﺪر ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﻣﺤﺒﺖ ﮐﻦ ﮐﻪ اﺣﺴﺎس ﻧﮑﻨﻨﺪ ﭘﺪرﺷﺎن ﻧﯿﺴﺖ و ﻫﻢ ﭼﻨﯿﻦ ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮ ﮐـﻪ ﭘـﺪرﺗﺎن در رﺧـﺖ ﺧـﻮاب ﻧﻤـﺮده اﺳﺖ، ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ - ﻓﺎﻃﻤﻪ دﺧﺘﺮم ﻣﯽ داﻧﯽ ﻧﺎم ﺑﺰرگ ﺑﺎﻧﻮي اﺳﻼم را داري، آرزو دارم ﺧﺪا ﺑﻪ آﺑﺮوي آن ﺑﺰرﮔﻮار ﯾﺎر و ﯾﺎور ﺷﻤﺎ ﺑﺎﺷﺪ و در ﻣﺸﮑﻼ ت ﻣﺪدﮐﺎر و راﻫﻨﻤﺎ- ﺟﻮاد ﺟﺎن ﻫﻤﺎن ﻃﻮري ﮐﻪ ﻫﺮ وﻗﺖ ﺑﻪ ﺗﻮ ﮔﻔﺘﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﯽ روم و ﺗﻮ ﻧﯿﺰ ﻣﯽ ﮔﻔﺘﯽ ﻣﻦ ﻫﻢ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﯽ روم، اﻣﯿﺪوارم ﺑﺰرگ ﮐﻪ ﺷﻮي راه ﭘﺪرت را ﮐﻪ راه اﻣﺎﻣﺎن اﺳﺖ، اﻧﺘﺨـﺎب ﻧﻤـﺎﯾﯽ و در راه دﯾﻦ [و] ﻗﺮآن ﻗﺪم ﺑﺮداري.اﺟﺮ ﺷﻤﺎ ﺑﺎ زﻫﺮا(س) «واﻟﺴﻼم»

ﺑﻪ اﻣﯿﺪ ﭘﯿﺮوزي اﺳﻼم و ﺑﺮاﻓﺮاﺷﺘﻪ ﺷﺪن ﭘﺮﭼﻢ «ﻻ اﻟﻪ اﻟّﺎ ﷲ» ﺑﺮ ﺳﺮاﺳﺮ ﮔﯿﺘﯽ

 و اﯾﻦ وﺻﯿﺖ ﻧﺎﻣﻪ ﺑﺪون ﺧﺪﺷﻪ و ﺧﻂ ﺧﻮردﮔﯽ ﻣﯽ ﺑﺎﺷﺪ.

«ﻣﺸﺨﺼﺎت: ﻧـﺎم - ﻏﻼﻣﺮﺿـﺎ، ﻧـﺎم ﺧـﺎﻧﻮادﮔﯽ - ﺻـﻮﻓﯽ، ﻧـﺎم ﭘـﺪر - ﺣـﺎﺟﯽ، ﺗـﺎرﯾﺦ ﺗﻮﻟـﺪ - 1332/3/2، ﺷﻤﺎره ﺷﻨﺎﺳﻨﺎﻣﻪ- 1237، ﻣﺤﻞ ﺻﺪور- ﺣﻮزه 2 زاﺑﻞ، ﺗﺎرﯾﺦ ﺷﻬﺎدت- .../.../...».

[وﺻﯿﺖﻧﺎﻣﻪاي دﯾﮕﺮ]

ﺑﺴﻢﷲ اﻟﺮﺣﻤﻦ اﻟﺮﺣﯿﻢ

ﻫﻤﺴﺮم ﺳﻼم- اﻣﯿﺪوارم ﺻﺒﻮر ﺑﺎﺷـﯽ و زﯾﻨـﺐ وار ﺑـﺮ ﻣـﺸﮑﻼت ﻓـﺎﺋﻖ آﻣـﺪه و ﺑـﻪ ﯾـﺎد آور زﻣـﺎﻧﯽ را ﮐـﻪ زﯾﻨﺐ(س) ﺗﻤﺎم ﮐﺴﺎﻧﺶ را در ﺻﺤﺮاي ﮐﺮﺑﻼ از دﺳـﺖ [داد] و ﭼﮕﻮﻧـﻪ او را ﺑـﻪ اﺳـﺎرت ﺑﺮدﻧﺪ، ﺑﺎ آن ﻫﻤﻪ رﻧﺞ و ﻣﺸﻘﺖ ﺗﻨﻬﺎ ﯾﺎور ﯾﺘﯿﻤﺎن ﺑﻮد، ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻦ ﺳـﺮﻣﺎﯾﻪ اي از ﺧـﻮد ﺑـﻪ ﺟـﺎ ﻧﮕﺬاﺷﺘﻢ ﺗﻨﻬﺎ ﺳﻪ ﯾﺘﯿﻢ و ﻣﻘﺪار زﯾـﺎدي ﺑـﺪﻫﮑﺎري، اﻣـﺎ اﮔـﺮ ﻧﻔـﺲ ﻋﻤـﻞ درﺳـﺖ ﺑﺎﺷـﺪ ﺑﺪﻫﮑﺎري داده ﺧﻮاﻫﺪ ﺷﺪ و ﯾﺘﯿﻤﺎن ﻫﻢ ﺑﺰرگ. ان شاءﷲ ﮐﻪ ﻣﺜﻞ ﻫﻤﯿﺸﻪ دﻧﺒﺎل ﺳﺮﻣﺎﯾﻪ آﺧـﺮت ﺑﺎﺷﯽ زﯾﺮا اﯾﻦ دﻧﯿﺎ ﺑﺎ ﺗﻤﺎم زرق و ﺑﺮق زودﮔﺬر اﺳﺖ ﻧﻈﺮي ﺑـﻪ ﺗـﺎرﯾﺦ ﺑﯿﺎﻧـﺪاز و ﺑﺒـﯿﻦ ﭼـﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﺑﺎ ﭼﻪ ارگ و ﺑﺎرﮔﺎﻫﯽ ﺑﺮ اﯾﻦ ﺳﺮزﻣﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻧﻤﻮده اﻧـﺪ و آﺧﺮاﻻﻣـﺮ اﮔـﺮ ﺷﺎﯾـﺴﺘﻪ ﯾﮏ ﮐﻔﻦ ﺑﻮدﻧﺪ ﮐﻪ ﺑﺮدﻧﺪ، در ﻏﯿﺮ اﯾﻦ ﺻﻮرت ﺑﺪون ﮐﻔﻦ [رﻓﺘﻨﺪ] ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل از ﺷﻤﺎ ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﻋﻔﻮ و ﺑﺨﺸﺶ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻢ، زﯾﺮا آن ﻃﻮري ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺴﺘﻪ زﻧﺎﺷﻮﯾﯽ ﺑﺎﺷﺪ، ﻧﺘﻮاﻧﺴﺘﻢ در ﮐﺎرﻫﺎي ﺧﺎﻧﻪ ﺑﺎ ﺷﻤﺎ ﻫﻤﮑﺎري ﻻزم را ﺑﻨﻤﺎﯾﻢ و دﻟﯿﻞ اﺻﻠﯽ اش اﯾﻦ ﺑﻮد ﮐﻪ ﺑﻪ اﯾﻦ دﻧﯿﺎ دل ﺑـﺴﺘﮕﯽ ﻧﺪاﺷـﺘﻢ .اﮔﺮ از ﻗﺒﻞ ﺑﻪ ﺷﻤﺎ ﻧﮕﻔﺘﻢ ﮐﻪ ﺟﺒﻬﻪ ﻣﯽ روم ﻋﺬر ﻣﯽﺧﻮاﻫﻢ، ﭼﻮن ﺗﺮﺳﯿﺪم ﻣﺜـﻞ دﻓﻌـﺎت ﻗﺒـﻞ ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻨﻢ ﺷﻮﯾﺪ . اﮔﺮ ﺑﻪ ﺧﺎﻃﺮ دارﯾﺪ از ﺷﺒﯽ ﮐﻪ در ﺧﻮاب دﯾﺪم ﮐﻪ در ﺣـﺮم ﻣﻄﻬـﺮ ﺳـﺮور ﺷﻬﯿﺪان ﻫﺴﺘﻢ دﯾﮕﺮ ﺗﺼﻤﯿﻢ ﮔﺮﻓﺘﻢ اﯾﻦ راه را ﺑﺮوم . ﺑﻪ ﻫﺮ ﺣﺎل ﺗﻘﺎﺿـﺎي ﻋﻔـﻮ ﻣـﯽ ﻧﻤـﺎﯾﻢ در ﻣﻮرد ﺑﭽﻪ ﻫﺎ ﻫﯿﭻ ﻧﺼﯿﺤﺘﯽ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ، ﭼﻮن ﺷﻤﺎ ﺑﻬﺘﺮ از ﻣﻦ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ ﻫﺴﺘﯿﺪ. اﻣﺎ ﺑـﺪﻫﮑﺎرﯾﻬﺎم ﺑـﻪ ﺷﺮح زﯾﺮ اﺳﺖ ﮐﻪ ان شاءﷲ ﭘﺮداﺧﺖ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﯽ [...]

[وﺻﯿﺖﻧﺎﻣﻪاي دﯾﮕﺮ]

ﭘﺪرﺟﺎن ﺳﻼم:

ﭘﺲ از ﺗﻘﺪﯾﻢ ﻋﺮض ﺳﻼم، اﻣﯿﺪوارم ﮐﻪ ﻧﺎراﺣﺘﯽ ﻧﺪاﺷﺘﻪ ﺑﺎﺷﯿﺪ و ﻣﻦ را ﺑـﻪ ﺧـﺎﻃﺮ ﮐـﺎري ﮐﻪ ﮐﺮدم ﺳﺮزﻧﺶ ﻧﻨﻤﺎﯾﯿﺪ . زﯾﺮا اﮔﺮ ﻣﺴﺄﻟﻪ رﻓﺘﻦ ﺑﻪ ﺟﺒﻬﻪ را ﻗﺒﻼً ﺑﺎ ﺷﻤﺎ در ﻣﯿـﺎن ﻣـﯽ ﮔﺬاﺷـﺘﻢ ﻣﯽ ﺗﺮﺳﯿﺪم، ﻣﺤﺒﺖ ﭘﺪري ﻣﺎﻧﻊ رﻓﺘﻦ ﻣﻦ ﺷﻮد، وﻟﯽ ﺑﺮاﯾﺘﺎن اﯾﻦ ﻧﺎﻣﻪ را ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ و ﺧﻮاﻫـﺸﯽ ﮐﻪ از ﺷﻤﺎ دارم، دﻟﺪاري دادن ﺑﻪ ﻣﺎدرم اﺳﺖ. و ﻣﺜﻞ ﯾﻌﻘـﻮب (ع) ﮐـﻪ در ﻓـﺮاق ﯾﻮﺳـﻒ ﺻﺒﺮ ﻧﻤﻮد، ﺷﻤﺎ ﻧﯿﺰ ﯾﻌﻘﻮب وار ﺻﺒﺮ ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ. ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﯾﻦﮐﻪ آرزو دارﯾﺪ راه ﮐـﺮﺑﻼ ﺑـﺎز ﺷـﻮد و ﺑﺘﻮاﻧﯿﺪ ﻣﺮﻗﺪ ﻣﻄﻬﺮ ﺳﺮور آزادﮔﺎن ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻦ ﻋﻠﯽ(ع) را در آﻏﻮش ﺑﮑﺸﯿﺪ. اﮔﺮ ﻣﻦ و اﻣﺜـﺎل ﻣﻦ ﻧﺮوﻧﺪ و اﯾﻦ ﺷﯿﻄﺎن را ﮐﻪ ﺑﺮ ﻋﺘﺒﺎت ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﺣﮑﻮﻣﺖ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ، ﻧﺎﺑﻮد ﻧﮕﺮداﻧﻨﺪ، ﭼﻪ ﮐـﺴﯽ ﺑﺎﯾﺪ اﯾﻦ ﻋﻤﻞ را اﻧﺠﺎم دﻫﺪ؟ ﻣﮕﺮ ﻧﻪ اﯾﻦ ﮐﻪ اﻣﺎم ﻓﺮﻣﻮدﻧـﺪ :«رﻓـﺘﻦ ﺑـﻪ ﺟﺒﻬـﻪ واﺟـﺐ ﮐﻔـﺎﯾﯽ اﺳﺖ». ﺑﺎﯾﺪ ﻣﺎﻫﺎ ﺑﺮوﯾﻢ و زودﺗﺮ اﯾﻦ ﺟﻨﮓ ﺗﺤﻤﯿﻠﯽ را ﺑﻪ ﭘﺎﯾﺎن رﺳﺎﻧﺪه ﺗﺎ ﻣﺮدم ﻣﯿﻬﻦ اﺳﻼﻣﯽ و ﺳﺎﯾﺮ ﺑﻼد ﺑﺘﻮاﻧﻨﺪ آزاداﻧـﻪ ﺑـﻪ زﯾـﺎرت آراﻣﮕـﺎه اﻣﺎﻣـﺎن ﺧﻮدﺷـﺎن ﺑﺮوﻧـﺪ . ﻫـﻢ ﭼﻨـﯿﻦ ﻣﻠـﺖ ﺳﺘﻢﮐﺸﯿﺪه ﻋﺮاق را از زﯾﺮ ﺳﻠﻄﻪ اﺟﺎﻧﺐ رﻫﺎﻧﯿﺪه و ﺣﮑﻮﻣﺖ اﺳﻼﻣﯽ در ﻋﺮاق ﺑﺮﭘﺎ ﻧﻤﺎﯾﻨﺪ. پدر ﺟﺎن ﻣﻦ ﻣﯽ داﻧﻢ ﮐﻪ اﮔﺮ ﺧﻮدﺗﺎن ﻣﺮﯾﺾ ﻧﻤﯽ بودﯾﺪ در اﯾﻦ راه ﭘﯿﺶ ﻗﺪم ﻣﯽ ﺷـﺪﯾﺪ و ﺷﻤﺎ ﻋﺬر ﺷﺮﻋﯽ دارﯾﺪ . اﻣﺎ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻗﺪرت اﺳﻠﺤﻪ ﺑﻪ دﺳﺖ ﮔﺮﻓﺘﻦ را دارﻧﺪ ﺑﺎﯾـﺪ ﺑﺮوﻧـﺪ و ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺮاق ﺑﻠﮑﻪ ﮐﻌﺒﻪ و ﻣﺴﺠﺪاﻻﻗﺼﯽ را از زﯾﺮ ﺳﻠﻄﻪ اﺟﺎﻧﺐ در ﺑﯿﺎورﻧﺪ، زﯾﺮا ﻧﻨﮓ اﺳـﺖ ﺑﺮ ﻣﺴﻠﻤﯿﻦ ﮐﻪ آراﻣﮕﺎه ﭘﯿﺎﻣﺒﺮ و ﺳﺎﯾﺮ رﻫﺒﺮان ﺷﯿﻌﻪ در دﺳﺖ اﺟﺎﻧﺐ ﺑﺎﺷﺪ . اﮐﻨﻮن اﻧﺘﻈﺎري ﮐـﻪ از ﺷﻤﺎ دارم دﻟﺪاري دادن ﺑﻪ ﻣﺎدرم و ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ و ﺧﻮاﻫﺮاﻧﻢ اﺳﺖ . ﻣﺒﺎدا ﯾﮏ ﻟﺤﻈـﻪ اﺣـﺴﺎس ﮐﻨﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺘﻢ . ﺑﻪ ﺑﺮادراﻧﻢ ﺗﻮﺻﯿﻪ ﻣﯽ ﻧﻤﺎﯾﻢ ﮐﻪ در ﻏﯿﺎﺑﻢ ﺑﻪ ﻧﻮه ﻫﺎﯾﺖ ﺳﺮ ﺑﺰﻧﻨـﺪ و ﺳـﺒﺐ دﻟﺠﻮﯾﯽ آﻧﻬﺎ ﺑﺸﻮﻧﺪ . ﭘﺪر ﺟﺎن اﮔﺮ ﺑﻪ اﻓﺘﺨﺎر ﺷﻬﺎدت ﻧﺎﯾﻞ ﮔﺮدﯾﺪم از ﺷـﻤﺎ ﻣـﯽ ﺧـﻮاﻫﻢ ﺻـﺒﺮ اﯾﻮب را ﭘﯿﺸﻪ ﻧﻤﺎﯾﯽ و ﺑﭽﻪ ﻫﺎ و واﻟﺪه ﻓـﺎﻃﯽ را ﺑـﯿﺶ از ﭘـﯿﺶ دوﺳـﺖ ﺑـﺪاري، زﯾـﺮا او در زﻧﺪﮔﯽ ام زﺣﻤﺖ زﯾﺎدي را ﻣﺘﺤﻤﻞ ﺷﺪه و ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ ﺑﻪ ﻓﮑﺮ اﺳﺘﺮاﺣﺖ ﺧﻮدش ﻧﺒﻮده، ﺷﻤﺎ ﺑﺎ ﻧﻮازش و دﻟﺪاري دادن ﺑﻪ او ﺟﺎي ﺧﺎﻟﯽ ﻣﺮا ﭘﺮ ﻧﻤﺎﯾﯽ - ﺿﻤﻨﺎً ﻣﻦ را ﺑـﻪ ﺑﻬـﺸﺖ ﻣﻮﻋـﻮد (در ﺷﻬﺮ) دﻓﻦ ﺑﻨﻤﺎﯾﯿﺪ . و ﺑﺎ واﻟﺪه ﻓﺎﻃﯽ در ﺗﻤﺎس ﺑﺎﺷﯿﺪ ﮐﻪ ﻣﻘﺪاري ﻗﺮض دارم ﮐﻪ آﻧﻬﺎ را ﻣﺴﺘﺮد ﻧﻤﺎﯾﯿﺪ. ﭘﺪر ﺟﺎن داﻣﺎداﻧﻢ ﺟﺎي ﻣﻦ را ﭘﺮ ﻣﯽ ﮐﻨﻨﺪ از اﯾﻦ ﮔﺬﺷـﺘﻪ ﻓﺮزﻧـﺪم ﺟـﻮاد را ﺑـﻪ ﺷـﻤﺎ  ﻣﯽ ﺳﭙﺎرم ﮐﻪ ﺧﻮب ﺗﺮﺑﯿﺖ ﺷﻮد - ﺷﻬﺎدت ﻓﯿﻀﯽ اﺳﺖ ﮐﻪ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ ﻧﻤﯽﺗﻮاﻧﺪ ﺑـﻪ اﯾـﻦ ﻓـﯿﺾ ﻧﺎﯾﻞ ﮔﺮدد . ﻓﻘﻂ ﺧﺪاوﻧﺪ ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻋﻼﻗﻪ دارد و ﺟﺰء ﻧﯿﮑﺎن او ﻫـﺴﺘﻨﺪ ﻣـﯽ دﻫـﺪ - ﭘـﺪر ﺟﺎن [ﺑﻪ] ﺷﻤﺎ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﺎءﷲ روﺷﻦ ﻫﺴﺘﯿﺪ . اﻣﺎم ﺣﺴﯿﻦ (ع) در ﺻﺤﺮا [ي] ﮐﺮﺑﻼ ﻓﺮزﻧـﺪان و ﻧﺰدﯾﮑﺎن ﺧﻮد را از دﺳﺖ داد و ﻓﻘﻂ ﺷﮑﺮ ﺧﺪا ﻣﯽ ﻧﻤﻮد و آﺧﺮ اﻻﻣﺮ ﺧﻮدش ﻧﯿﺰ ﺷﻬﯿﺪ ﺷﺪ و درﺧﺖ اﺳﻼم را آﺑﯿﺎري ﻧﻤﻮد و ﻣﺎ ﺑﻪ ﯾﺎد ﺻﺤﺮاي ﮐﺮﺑﻼ ﻣﺤﺮم ﮐﻪ ﻣﯽ ﺷﻮد ﻫﻤﻪ ﺑﻪ ﺳﺮ و ﺳﯿﻨﻪ ﻣﯽ زﻧﯿﻢ و ﻣﯽ ﮔﻮﯾﯿﻢ: «اي ﮐﺎش ﻣﺎ در آن زﻣﺎن ﻣﯽ ﺑﻮدﯾﻢ ﺗـﺎ در رﮐـﺎب ﺳـﺮور ﺷـﻬﯿﺪان ﺟـﺎن ﻣﯽ ﺳﭙﺮدﯾﻢ» ﺣﺎﻻ ﮐﻪ آن ﻟﯿﺎﻗﺖ را ﻧﺪاﺷﺘﯿﻢ ﭼﺮا راه او را اداﻣﻪ ﻧﺪﻫﯿﻢ . در ﺧﺎﺗﻤﻪ آرزوي ﻋﻔـﻮ و ﺑﺨﺸﺶ را دارم . ﭼﻮن اﮔﺮ ﻣﻦ را ﻧﺒﺨـﺸﯿﺪ، ﺧﺪاوﻧـﺪ ﻣـﺮا ﻧﺨﻮاﻫـﺪ ﺑﺨـﺸﯿﺪ . ان شاءﷲ اﯾـﻦ آرزوﯾﻢ ﺑﺮآورده ﻣﯽ ﺷﻮد، ﺗﺎ ﻣﻮرد ﺗﻘﺮب ﺣﻖ ﻗﺮار ﮔﯿﺮم و ﻫﯿﭻ ﻣﻮﻗﻊ از ﻣﺤﺒﺖ ﻧﻤﻮدن ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﺟﻮاد و ﻓﺎﻃﻤﻪ و ﻧﺮﺟﺲ ﻣﻀﺎﯾﻘﻪ ﻧﻨﻤﺎﯾﯿﺪ، ﭼﻮن ﺧﯿﻠﯽ دوﺳﺘﺸﺎن دارم و ﺑﻪ آﻧﻬﺎ ﺑﮕﻮﯾﯿﺪ ﮐـﻪ ﭘﺪرﺗﺎن در رﺧﺖ ﺧﻮاب ﻧﻤﺮده اﺳﺖ ﮐﻪ ﻣﺒﺎدا ﺑﭽﻪ ﻫﺎﯾﻢ ﺧﺠﺎﻟﺖ ﺑﮑﺸﻨﺪ ﺑﮕﻮﯾﯿـﺪ ﮐـﻪ او ﺷـﻬﯿﺪ ﺷﺪه، ﺷﺎﯾﺪ ﺟﻮاد ﺑﺘﻮاﻧﺪ راﻫﻢ را اداﻣﻪ دﻫﺪ.  ﺑﻪ اﻣﯿﺪ اﯾﻨﮑﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ آرزوﯾﻢ ﯾﻌﻨﯽ ﺷﻬﺎدت و ﺷﻤﺎ ﺑﻪ ﺻﺒﺮ اﯾﻮب ﺑﺮﺳﯿﺪ.

 ﺟﺎنﻧﺜﺎر

ﻓﺮزﻧﺪت رﺿﺎ